Hoe is het mogelijk. Tien dagen lang heb ik heel relaxed met man en kind genoten van de zon en de rust op het altijd zonnige Gran Canaria. De accu was opgeladen en kon fris en fruitig mijn volle maar goed georganiseerde agenda tegemoet treden. Even weg van hier zorgt er als vanzelf voor dat je voor en na de reis toch even gas bij moet geven. Dat doe ik wel even dacht ik. Mooi niet dus. Het ging op werkdag één al mis.
Omdat dit nogal een onverwachte heftige emotionele uitwerking had, bij mezelf en mijn naaste omgeving die vervolgens uitmondde in een plotselinge fikse verkoudheid, wilde ik weten waarom dit voor mijn gevoel zomaar uit de lucht kwam vallen. En vooral waarom ik mezelf niet kon herpakken en alsmaar verder wegzonk in een duister dal.
De uitleg die Christiane Beerlandt geeft aan verkoudheid in haar boek De sleutel tot zelf-bevrijding slaat de spijker op z’n kop. Inderdaad, mijn hoofd is leeggeplunderd. Het lijkt alsof het leeg is maar zit barstensvol (snot). Met allemaal zaken waar ik hard aan werk en die allemaal naar buiten toe gericht zijn. Daar steek ik al mijn tijd en energie in, in plaats van te leven vanuit mijn kern en te luisteren naar wat ik nodig heb.
Potverdorie, voor iemand die al zoveel heeft onderzocht moet ik nu opnieuw constateren dat ik me lààt leven? Ja dus! Want ik ben voorbij gegaan aan mijn verlangens, mijn energie, warmte en creativiteit. Zit gevangen in mijn eigen gecreëerde beknellende structuur. De planning klopte perfect maar er is geen ruimte meer voor spontane en plezierige dingen. Sterker nog, leuke uitjes moest ik noodgedwongen afzeggen.
Maar dat blijkt niet het enige te zijn. Dat naar buiten toe gericht zijn en werken aan dingen buiten mezelf komt natuurlijk ook ergens vandaan. De fases van burn-outs en ontdekken van mijn hoogsensitiviteit liggen al ver achter me en ben me bewust van de impact. Het accepteren van de consequenties daarvan is ook al aardig gelukt. Behalve dan, kom ik nu achter, dat ene. Wat samengevat werd in één zinnetje door mijn toenmalige arts en arbeidsdeskundige van het UWV; ‘U zult nooit meer terug kunnen keren op uw oude niveau in het arbeidsproces’. Onbewust is die zin een eigen leven gaan leiden in mijn bestaan, lees mijn bewijsdrang.
Het wordt tijd om de consequenties van die uitspraak volledig te omarmen en de gevolgen serieus te nemen. Anders blijf ik tegen de lamp lopen met alle fysieke en emotionele gevolgen van dien. Het is maar goed dat ik nooit in loondienst ben gegaan, ziekteverzuim zou hoogtij gevierd hebben.
Je bent nooit uitgeleerd tijdens je proces van zelfontwikkeling, zo blijkt maar weer. Ondanks de nare uitwerking nu, een droef-snoet met een hoofd vol snot en zwabberbenen, is het enerzijds een confronterende en anderzijds een mooie en waardevolle ontdekking die aansluit bij het schrijven van mijn nieuwe boek.
Om uit deze situatie te komen is het absoluut tijd voor verwennerij (zelfzorg tot de max!) waarbij ik me tijdelijk even opsluit in mijn eigen cocon. Om me te kunnen ontdoen van het donkere masker om zo het licht en de warmte weer toe te laten. Zodat er weer connectie mogelijk is met mezelf en ik met liefde, volle overgave en plezier kan leven en werken. Binnen mijn grenzen, die les had ik al wel geleerd 😉.
Claudy
PS
Herken jij hierin iets van of voor jezelf? Wil je erover sparren? Dat kan tijdens een klankbordgesprek.