Als je er even een paar dagen tussenuit bent en houdt van lezen, dan kan het zomaar zijn dat je ineens zonder leesvoer zit omdat je boek sneller uit was dan gedacht. Dat overkwam mij onlangs ook. Maar niet getreurd, tijdens boodschappen doen net voor sluitingstijd, griste ik nog even snel een romannetje uit de lectuurhoek. ‘Een zomers avontuur’, stond op de kaft en ik vermoedde een eenvoudig snel lezend verhaal in handen te hebben. Een prima tussendoortje. De kaft was aanlokkelijk en op de achterflap werd duidelijk dat het misschien wat zoetsappig was. Maar hee, ik had geen keuze want er lag verder nagenoeg niks. En al lezend heb ik altijd extra het gevoel van op vakantie te zijn. Zo ontdek ik nieuwe oorden, nu over Route 66, terwijl ik op mijn eigen vertrouwde plek in Nederland verblijf.
Nietsvermoedend ging ik met kopje thee en later een wijntje buiten in het zonnetje zitten en begon te lezen. Het begin was inderdaad voorspelbaar en niet veelzeggend. Het gaat in dit boek over drie hoofdpersonen. Een dame op leeftijd die nog een keer de reis van haar leven wil maken, een jongedame die z.s.m. van thuis weg wil en een jongeman die nu alleen op reis is omdat zijn broer is overleden. Het verhaal greep zich samen en de aanloop er naartoe maakte al duidelijk dat het lezen hiervan geen toeval kon zijn.
Dit eenvoudig romannetje bleek een hele grote spiegel te zijn en het maakte veel bij me los. Ik herkende het verdriet, van de liefde van je leven bewust loslaten tot aan het gebrek aan zelfvertrouwen en altijd zelf de controle willen houden. Van vriendschappen die verloren gingen, de band tussen een moeder en een dochter, het loslaten van je kind, de geborgenheid van je relatie, het ontmoeten van nieuwe mensen en met enthousiasme nieuwe mogelijkheden zien en je creativiteit her-ontdekken.
In het boek werd de roadtrip Route 66 gemaakt. Van oost naar west in Amerika. Die trip beslaat 3945 kilometer en ik deed er een dag over. Toen ik besefte dat dit boek zelfs een beetje over mij ging, ik kon me behoorlijk identificeren met de hoofdrolspelers, ging mijn eigen ontdekkingsreis van start. Eerst waren er tranen die de ziel reinigden, daarna het verlangen om alleen eindeloos langs de kust met de wind door de haren te wandelen. Door de waan van alledag was ik het contact met mezelf een beetje verloren. Ook al ben ik zelf een coach, niks menselijks is mij vreemd.
Gaandeweg mijn trip van een paar dagen aan zee kon ik weer mezelf vinden en nog belangrijker, bij mijn inspiratiebron. Energie ging weer stromen, stress ebde weg net als het heilige moeten en er kwam ruimte. Ruimte om mijn plannen verder gestalte te geven. En dus ging ik aan de slag, met mindmappen, moodboards maken, schrijven, yoga en tarot. De uitkomst zal zich de komende tijd verder ontvouwen.
Voorlopig zit ik prima op koers op mijn persoonlijke Route 66, die van route Z: Zee-Zand-Zon. Dé route voor zelfreflectie en zelfverwerkelijking. #aanrader
Welke route volg jij?
Claudy