Positief, tijd voor ziek-zijn

Bizar, nu er minder besmettingen, minder aandacht voor het virus en de maatregelen zijn en ikzelf twee jaar verschoond gebleven ben van alle versies van Covid-19, heb ik alsnog een positieve PCR test! Nodig was die test niet, ik voelde de avond van te voren al aan mijn lijf dat er iets mis was. Vierentwintig uur later lag ik met flinke koorts in bed. Het proces van overgeven aan ziek-zijn was begonnen. Elke dag was anders, wel in een opwaartse lijn, hoe miniem ook. Tijdens dit proces ervoer ik telkens een déjà vu. Hetzelfde gevoel, dezelfde uitwerking, toen een flinke griep nu een covid-19 virus.

Vroeger

Ik was misschien een jaar of tien. Het was ruim een week voor kerst met een kerstuitvoering op school in het vooruitzicht. Ik had een rol (welke weet ik niet meer) en had me er enorm op verheugd, net als alle andere dingen rondom kerst incl. de vakantieperiode. Maar ik werd ziek. Waarschijnlijk ging ik eerst nog naar school, want ‘niet aanstellen je moet naar school’, maar belandde uiteindelijk toch op de bank beneden in de zgn. kinderkamer die grensde aan de keuken. Als je echt ziek was mocht je daar met je slaapzak op de bank liggen en kreeg je thee en een beschuitje. Zo bleef je nog een beetje in verbinding. Maar tegelijkertijd was je je dan heel goed bewust van het feit dat het leven gewoon doorging en dat jij daar geen onderdeel van uit maakte. En zolang je koorts had, zwak ziek of misselijk was, moest je in je slaapzak blijven. Zonder enige afleiding want schermpjes bestonden toen nog niet en buiten de woensdag- en zaterdagmiddag was er ook geen zwartwit-tv.

Ik voelde me toen niet alleen heel beroerd maar ook heel alleen. Ik kon en mocht niks, ik deed niet meer mee. Dus ook die kerstopvoering ging aan mijn neus voorbij. In gedachten spookte er toen van alles door mijn hoofd. Ik was nog piepjong dus heel veel herinneringen had ik niet, maar toch passeerden er toen een aantal dingen de revue. Dingen die me overkomen waren, leuke en minder leuke. Net of je alles nog eens even mocht herbeleven terwijl je lijf het al zo te verduren had. Soms werd ik zo verdrietig dat ik gewoon moest huilen. Tegen de tijd dat de kerstboom kon worden opgetuigd ontving ik een zelf-gefreubelde kaart van de klas. Dat deed me goed, er werd op school gelukkig wel aan me gedacht. Langzaam herstelde ik en kon mijn leven na de kerstvakantie weer opgepakt worden.

Nu

Het ziek-zijn nu voelde precies hetzelfde. Koorts, misselijk, duizelig. Bed houden dus. Het lijf moet het doen, en deed het gelukkig ook. Wel wordt nu, met de huidige maatregelen bij een infectie, het alleen zijn nog even extra ingepeperd. Minimaal vijf dagen in isolatie! De slaapkamerdeur bleef potdicht. Je mag niemand zien, behalve dan via een schermpje. Letterlijk en figuurlijk afgesloten van de wereld. Jij doet niet meer mee. En buiten die dichte deur gaat het leven gewoon door. Je wordt nog meer teruggeworpen op het feit dat ziek-zijn en weer herstellen volledig in jouw handen ligt. Je moet het alleen doen, vertrouwen hebben in jezelf en je lijf.

Groeispongetje

Ook nu kwamen herinneringen voorbij. Momenten waar ik werkelijk nooit meer bij stil heb gestaan. Het leken futiliteiten, soms over een moment dat ik me ongemakkelijk voelde of schaamde dan weer een intens verliefd moment of een onpeilbare diepte van verdriet en eenzaamheid. Een emotionele rollercoaster. Tranen zitten dan hoog en het lucht op om ze te laten gaan. Je voelt dat je als het ware ontpelt, een ontwikkeling doormaakt. Je ontdoet je van een laagje waardoor je weer dichter tot jezelf, je ware kern, komt. Je zintuigen staan ineens scherper afgesteld. Alles smaakt, ruikt en voelt anders. Het is een soort groeisprongetje. Precies zoals ook gezegd wordt van kleine kinderen die koorts hebben en daardoor ‘groeien’, alleen al qua weerstandsniveau.

Een interessant proces dat bakken energie kost. Gelukkig werd ik met liefde verzorgd en bezorgde het gezang van dochterlief me regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Ik ben dankbaar en gelukkig, met zoveel liefde om me heen en trots op mijn lijf dat het verder helemaal alleen af kon. Nu tijd om energie te tanken en verder te herstellen.

Claudy