Weer onzichtbaar en we zijn pas vier dagen verder. Ergens zag ik het aankomen. Ook al heb ik het nog zo geprobeerd; me open te stellen, oprecht belangstelling te tonen en getracht een onderdeel te zijn van het geheel. In het begin ging het nog, eigenlijk vrij vanzelf. Maar langzaam trok er een soort donker harnas om me heen. Dat klinkt beschermend maar het voelt heel zwaar en beklemmend.

Het is verstikkend, ik wil steeds van me afbijten, zeggen wat ik vind en voel, maar mijn keel wordt dichtgeknepen. Er is toch niemand geïnteresseerd, dus laat maar. Ik ben onzichtbaar voor de anderen kennelijk, want er wordt vrij eenvoudig langs mij heen gecommuniceerd. Een oppervlakkige vraag of opmerking lukt nog net maar echte belangstelling is er niet. Waarom ben ik hier? Dit zou leuk en gezellig moeten of kunnen zijn. Het voelt verre van dat. Letterlijk en figuurlijk ben en voel ik me het vijfde wiel aan de wagen. Totaal onzichtbaar in het gezelschap. Ik ging er nog zo vanuit dat de tijd het lichter zou maken, dat het allemaal wel minder zou worden, anders ook. Helaas werkt het kennelijk zo niet. Eigenlijk wordt het alsmaar venijniger. Eens moet het toch doorbroken worden, zal ik uit moeten spreken hoe ik me voel, wat het allemaal met me doet. Vooral voor mijn eigen gemoedsrust en welzijn, want ik vrees dat het voor de anderen nog wel eens anders uit kan pakken. Geen idee wat het dan teweegbrengt. “Joehoe, zien jullie mij, of ben ik nog onzichtbaar?”

Er zit iets in mij wat er voor zorgt dat dit me gebeurt. Met man en macht probeer ik het te controleren en te beheersen, tevergeefs. Ik vraag me steeds af wat dat iets toch is. Is het een karaktertrek, een slecht geweten, een gevoelsmatige reactie of een nare eigenschap? Ik haat mezelf vooral als ik er diep in ben weggezakt. Ik zie dan geen mooie of leuke dingen meer, alles wordt ondergedompeld in somberheid. En het is net of dat overal een donkere deken overheen ligt. Mijn innerlijk vuur is dan volledig gedoofd. Er is dan geen contact meer met mezelf. Mijn krachtige aarde bron is onbereikbaar geworden. Er is innerlijke passie nodig om daar te komen maar weet die dan niet te raken. Mijn doen en laten ingegeven door de situatie raken niet de juiste snaar in mij waardoor alles zwaar en negatief voelt. Als ik het zo opschrijf klinkt het bijna depressief. Toch is het dat niet. Ik weet dat ik niet zo ben als ik bij mezelf blijf en me niet van mijn pad laat leiden. Er zijn situaties en omstandigheden waarbij ik dat wel doe, bewust en onbewust, waardoor sommigen me niet anders kennen en me waarschijnlijk negatief, teruggetrokken, stil en ongezellig vinden. Als het me gebeurt voelt het naar, iets wat ik eigenlijk niet wil maar waar ik geen grip op heb. Er is een tijd geweest dat ik niet anders was dan zo. In een soort keurslijf, een ander mens in een andere omstandigheid die jaren heeft geduurd. Dus ook bekend, een vertrouwd terrein voor me. Maar zo wil ik juist niet meer zijn, ook niet af en toe. Want dat betekent niet veel goeds voor mijn lijf en leden. Ik wil niet weer ziek worden. Ik wil me juist goed voelen, frank en vrij. Zodat ik volop kan genieten. Maar wat daar dan precies voor nodig is, is me helaas nog niet helemaal duidelijk. Maar zichtbaar worden in plaats van onzichtbaar zijn is vast en zeker helpend in dat proces.

Trouw blijven aan mezelf is kiezen voor mezelf. Luisteren naar mijn bron, mijn intuïtie, mijn passie volgen. Maar dat voelt allemaal te egoïstisch en past vaak niet in het dagelijks leven, lees de praktijk. Hier is zeker nog werk aan de winkel…..

Claudy