Maandagochtend 08.15 uur. Net terug van de tandarts waar ik altijd met lood in mijn schoenen heen ga. Nu was ik zo blij dat ik voor aanvang van de praktijk mocht komen en dat de druk op mijn hoofd is weggenomen. Ik kan het wel uitschreeuwen van geluk. Weg met die onverklaarbare heftige lichamelijke klachten.
Rationeel en tandheelkundig zijn de gevolgen van de ingreep die bij mij had plaatsgevonden niet te rijmen. En ga dan maar eens uitleggen hoe jij je voelt, wat voor een impact iets kleins voor jouw welzijn heeft. En niet te vergeten op je hele doen en laten, want normaal functioneren, lukt niet meer. Het is niet te doen, daar kwam ik opnieuw achter. Je kunt sterk zijn en je verhaal doen, smeken om iets te doen wat tegen de behandeling ingaat. Onbegrip wordt onderdeel van de behandelkamer. Je bent een lastige patiënt- je kunt bijna ruiken dat dit gedacht wordt. En de opmerkingen als; “dit komt nooit voor, wel heel bijzonder en dit is eigenlijk de enige oplossing en het heeft tijd nodig”, maken het er niet eenvoudiger op. Toch nam ik de regie in eigen hand en liet 2 zeer vakkundig en net geplaatste brackets met een veertje weghalen. De noodkroon kon verder worden aangedraaid en druk is er af. Wat ben ik mijn tandarts dankbaar dat hij toch wilde luisteren, hij mij de ruimte gaf om eerst m’n hele wezen te laten herstellen van die nare lichamelijke klachten. Geduld is toch maar mooi een schone zaak.
Als je spreekt over hoog-gevoelig zijn dan is dat tegenwoordig niet vreemd. Maar er wordt ook wel luchtig over gedaan. “Oh ja, met heel veel mensen, ja dat zal voor jou dan inderdaad wel heftig zijn”. Of er wordt juist heel erg de nadruk gelegd op de mooie kant van een hoog-gevoelig persoon. “Wat fijn dat jij alles zo goed aan kunt voelen en daar dan naar kunt handelen”. Ja, aan me hoela. Pas als het menens is komt het er op aan. Dan moet je niet zwak ziek of misselijk zijn, je moet vastberaden en beslagen ten ijs komen om je verhaal te doen. Iets ongeloofwaardigs geloofwaardig maken, is echt een hele kluif. Want als je hoog-gevoelig bent komen prikkels waar het lijf aan bloot gesteld wordt, ongecensureerd binnen. En die kunnen ook niet zomaar verwerkt worden. Wanneer je hoog-gevoelig bent, is je zenuwstelsel namelijk gevoeliger dan gemiddeld. Zintuiglijke externe prikkels en indrukken, zoals harde geluiden of pijn, komen sterker binnen. Maar ook interne prikkels, prikkels die ontsproten zijn aan de gedachtewereld, maken meer indruk. Zo zal een Hoog Sensitief Persoon sneller overvoerd raken door mooie muziek of nog lang piekeren na een boze opmerking. De mate waarin is voor ieder individu verschillend.
Even terug naar mijn verhaal over tanden, kiezen, kaken en aangezichtspijnen. Ik zal je de details van mijn persoonlijke relaas over de afgelopen 13 jaar besparen. Een paar keer heb ik een deja vu ervaren wat betreft de heftige lichamelijke klachten als reacties op de diverse ingrepen. De ingrepen varieerden. De reacties van mijn lijf hierop zijn weliswaar verschillend maar inmiddels in basis herkenbaar en gelijkwaardig.
Afgelopen week moest er een ogenschijnlijk klein vakkundig klusje zonder verdoving plaatsvinden. Op weg naar wederopbouw. Zo gezegd zo gedaan. En toen ging het mis. De ruwe materialen zorgden voor open wondjes in de wang en de geplaatste brackets zorgden voor een druk op mijn hoofd en een naar gevoel in de hele linkerkant van mijn lichaam. Eerst dacht ik nog dat het aan de wondjes lag. Die werden alsnog behandeld en ruw materiaal werd beschermd. Dat werkte in eerste instantie verlichtend. Maar een dag later bleek dat de andere lichamelijke klachten eerder erger werden dan minder. Druk op mijn hoofd en kaak, stijve nek, misselijk, des georiënteerd, geen eetlust, pijnlijke hals, veel hartkloppingen, etc. Pijnstillers hielpen minimaal. En natuurlijk speelde zich dit allemaal af in het weekend. Alle privé afspraken uiteindelijk geannuleerd. Ik durfde niet eens meer in de auto te stappen zo instabiel was ik. Vanwege korte lijntjes met de tandarts heb ik hem aan de telefoon gehad. Hij probeerde me gerust te stellen en stelde voor om maandag als eerste te komen. Ik kon maar 1 ding bedenken, “haal alles eruit en wel nu”. Maar hij wilde toch liever de ingezette behandeling niet stoppen. Wat ik vanwege zijn professie wel kan begrijpen. Maar we zouden wel zien. Dus daar zat ik vanochtend, misselijk en naar in een lege wachtkamer in afwachting van…
15 minuten later sta ik weer buiten. Opgelucht en wel. Mijn linkerkant voelt nog steeds doof maar de druk is weg. Dat betekent dat mijn lijf nu kan en mag gaan herstellen. Door rust te nemen en lief voor mezelf te zijn. Deze hele nare ervaring wil ik achter me laten, alles wat er over gezegd is niet mijn gedachtegang laten beheersen. Het is zoals het is. Ik ben wie ik ben. Ook deze ervaring helpt mij om verder te groeien in mijn hoog-gevoeligheid. En draagt bij aan een verdere acceptatie. In een goede periode is die acceptatie er volledig, maar als alles op de schop gaat is die acceptatie ver te zoeken. Terwijl die juist dan zo nodig is. Heus je stelt je niet aan, je lijf gaat met je aan de haal. De lichamelijke klachten voeren de boventoon. Je verliest de controle. Het enige wat houvast geeft is te weten en te beseffen wie je bent. Zonder te oordelen. Heel eenvoudig, je mag er zijn zoals je bent.
Claudy