Intents, het jaarlijkse megaspektakel bij ons in het dorp ontvangt in een weekend ca. 70.000 gasten (waarvan een groot deel dorpsgenoten). Want ook hier geldt ‘erbij zijn en meemaken’. Bezoekers gaan uit hun dak, vieren feest, drinken, nemen een pilletje voor nog meer beleving en hebben de tijd van hun leven. Intens geniet dus. Dit doen ze ook op de kermis (Intents is een soort van megakermis met DJ’s, waar je ook kunt overnachten). Ook op de kermis zijn flitsende lampen, schreeuwende kleuren, felle en harde klanken die de volgende ronde aankondigen. En dan zijn er natuurlijk ook nog geuren van divers soort voedsel en drank, naast de oliebollenkraam die niet mag ontbreken. Ja, het is dus echt intens genieten voor velen.
Vechten, vluchten of bevriezen?
Terwijl tienduizenden mensen dit weekend los gaan op festivals, kermissen, concerten en andere uitbundige evenementen en de temperatuur tropisch is, overvalt mij een gevoel van intense droefheid. Misschien een gevolg van een keuze die ik maakte, want eigenlijk zou ik dit lange weekend aan zee zitten. Dan had ik fysiek de boel ontvlucht. En nu voel ik me opgejaagd als een soort rat in de val. Ja, ik blijf zoveel mogelijk in mijn eigen vertrouwde omgeving en probeer de stilte en het vredige van de omgeving te vangen. Maar toch. Er ligt een zware deken over mijn omgeving die ik kennelijk alleen voel, gezien alle positieve uitlatingen van mede-dorpsbewoners. Het is zoals het is.
Denigrerende gedachten
Maar ik voel ook intens verdriet. Dit soort confrontaties maken me opnieuw bewust van mijn grenzen. Ik wil het de anderen zo gunnen maar boosheid borrelt op. ‘Waarom zij wel en ik niet? Waarom ben ik zo…..?’ Vul maar in: negatief, down, gevoelig, zeikerig, truttig, jaloers, boos, droevig. En dan volgt automatisch; ‘zie je wel, ik doe er niet toe, wat stel ik überhaupt voor, ik hoor nergens bij, etc.’. Die denigrerende gedachten gaan met me aan de haal. Dat is niet handig, dat weet ik als coach ook wel. Opschrijven blijkt al te helpen. Er verschijnt een waas voor mijn ogen; tranen. Ze vloeien even rijkelijk, van intens verdriet. Misschien wel om het gemis van een passie, waarbij ik ook intens uit m’n dak kan gaan.
Kwestie van accepteren
Natuurlijk weet ik dat mijn kwaliteiten elders liggen. Rationeel kan ik dat heus allemaal pareren. Maar soms overvalt me de machteloosheid rondom mijn hooggevoeligheid. Het besef wat ik allemaal verloren heb en vroeger tegen beter weten in wel deed. Het lijf staat het nu niet meer toe, de fysieke ongemakken zijn te heftig en houden nog dagen aan. Het is dus telkens weer een kwestie van accepteren. Juist als die pijnprikkels even heel intens zijn.
Prikkelarm
Toch bezocht ik afgelopen week zowel een kermis als een festival. Op een alternatieve manier. De kermis had twee prikkelarme uren. Er was minder geluid, minder publiek, flitsende lampjes die uit konden bleven uit en zelfs de snelheid van attracties werd hier en daar aangepast. Maar het is en blijft een kermis met bekende tunes en schreeuwende kleuren en de geur van verschraald bier bij de terrassen. Het festival Intents bezocht ik tijdens een netwerkbijeenkomst twee dagen voor aanvang. We kregen een rondleiding op het terrein. Dat zag er werkelijk prachtig en indrukwekkend uit. De muziek met bijbehorende shows net als de geur van zweet, alcohol en fastfood plus een mensenmassa ontbraken (gelukkig) en toch kon ik het totaalplaatje voor me zien en de intense beleving al voelen.
Twee uitersten
De vraag is, zijn dergelijke evenementen geschikt -of geschikt te maken- voor mensen die extra prikkelgevoelig zijn? Door ze in een prikkelarme versie aan te bieden kan ik me voorstellen dat er toch een groot deel van die prikkel-gevoeligen een kijkje gaat nemen. Dan kunnen ze toch op een aangepaste wijze deelnemen aan deze sociale gebeurtenissen. Aan de andere kant vraag ik me af of die evenementen dan afbreuk doen aan hun missie en uitstraling. Het zijn twee uitersten die zomaar niet verenigbaar zijn.
Op die prikkelarme kermis ving mijn oog een open deur. Verscholen achter een snelle attractie zat een kapel, waar je een kaarsje op kon steken en de stilte, indien gewenst, kon opzoeken. De twee uitersten konden niet beter in beeld gebracht worden.
Geniet op jouw manier. Waarvan? Die keuze is aan jou. Kies waar jij blij van wordt. Pas dan wordt het echt intens genieten.
Claudy