Onlangs las ik via social media het blog van Barbera Schouten. Daar las ik het volgende: ‘Professor Elke van Hoof (Vrije Universiteit Brussel) heeft op basis van wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat hooggevoelige personen de wereld op een andere manier ervaren dan andere mensen’. Taadaa! Eindelijk is daar een onderbouwend bewijs. Ook zegt ze: “Wat we zien, is dat de hersenen van HSP’ers onder de MRI-scanner bij een bepaalde opdracht in meer gebieden in de hersenen oplichten dan die van de niet-HSP’ers. Dat noemen we diepgaande verwerking. HSP’ers denken dus niet zoals niet-HSP’ers. Hun hersenen functioneren anders. Hoogsensitieve mensen krijgen daardoor vaak te horen dat ze de dingen te complex maken, dat ze veel te ver gaan met hun interpretaties. Vaak voelen ze zich daardoor ‘raar’”. En dat zijn ze natuurlijk niet.
HSP-ers zijn gevoeliger voor allerlei soorten prikkels omdat de hersenen alles ongefilterd laten binnenkomen. Vandaar het vaak overweldigende effect van soms iets kleins in de ogen van een niet HSP-er. Dat kan van alles zijn op gebied van reuk, gehoor, tast,zien of gevoel. En dat vertaalt zich dan weer ergens fysiek in het lijf.
Zo werd ik zelf afgelopen weken opnieuw geconfronteerd met mijn triggerpoint van pijn en ellende in mijn kaak en van mijn gebit. Ik schreef er al eerder over. Na het herstel van de pijn en de druk die in september de boventoon voerde is er in de tussentijd eerst een noodkroon en daarna de definitieve kroon geplaatst op een implantaat. Daarbij is al ander (flexibeler) materiaal gekozen. Na het plaatsen van de definitieve kroon begon de ellende van druk heel voorzichtig stukje bij beetje toe te nemen. Een regelmatig bezoek aan de fysiotherapie bracht eerst nog verlichting, later had ik daar slechts 2 dagen profijt van. En er kwam speling op de kroon. Eenmaal bij de tandarts in de stoel zou de kroon steviger vastgedraaid worden maar ik gaf aan dat er iets niet goed zat, afgaande op de signalen uit mijn nek, hals, kaak en hoofd. Daarom werd de kroon er afgehaald. Na inspectie bleek er iets niet helemaal in orde te zijn, dus moest de kroon terug naar het lab. Eerst baalde ik daarvan maar binnen het uur was ik vooral opgelucht. Ik voelde veel minder druk en de ergste pijn en stramheid verdween. Daarom koos ik voor een week hersteltijd alvorens de kroon werd teruggeplaatst. Maar dat terugplaatsen bleek niet eenvoudig. Eerst paste de kroon niet en daarna kreeg ik het gevoel dat er een schroef scheef werd ingedraaid. Al die keren had het nooit pijn gedaan en nu kon ik maar één ding roepen; ‘stop!’.
Een foto liet zien dat alles er keurig uitzag maar kennelijk was er ook iets niet naar tevredenheid van de tandarts. Iemand uit het lab werd erbij geroepen of mee te kijken en de tandarts paste direct zelf de hoogte aan en keurde verder de kroon af. Ik was allang blij dat er niets op hoefde nu alles in mijn mond weer op scherp was gezet. Deze (pijn)prikkels zorgden ervoor dat ik weer een paar dagen van slag was met allerlei naweeën. Morgen staat de afspraak voor het terugplaatsen van de kroon. Ik zit er niet echt op te wachten. Ja, het ziet er allemaal een stuk fraaier uit met een kroon. Maar of dit uiteindelijk voor mij zonder gevolgen blijft moet ik nog zien. Van harte hoop ik dat de tandarts de meeste prikkels op voorhand kan wegnemen. Het lastige is en blijft, hij kan niet voelen wat ik voel, niet op dat moment en niet de dagen en weken daarna.
Het is zo moeilijk om uit te leggen. Daarom is het heel fijn te weten dat er serieus naar dit onderwerp gekeken wordt en wetenschappelijk onderzoek naar wordt gedaan. Een hart onder de riem voor alle fijngevoeligen onder ons. Zodat we juist trots en blij kunnen zijn met dit aanwezige talent. De kunst is en blijft om dit te boventoon te laten voeren ondanks de soms behoorlijk aanwezige ongemakken. En bewijs uit wetenschappelijk onderzoek steunt ons daarbij.
Zonnige groet,
Claudy