Ben jij al begonnen met kondoing? Ik kondo tegenwoordig heel wat af. Soms doe ik dat in de keuken en zo nu en dan zelfs op kantoor. Ook in de slaapkamer is het fijn kondoën. Bij voorkeur doe ik dat alleen en wentel me dan, na intieme en invoelende acties, in de euforie van een ‘spark of joy’. Dat voelt heerlijk, moet ik bekennen, het smaakt zelfs naar meer. Beetje kondoën werkt verslavend vanwege het vreugdevolle en lichte gevoel in je hoofd dat je ervan krijgt.
Geen idee waar ik het over heb? Dat zou kunnen. Kondoing staat nog niet in de Dikke van Dale. Dat neemt niet weg dat Google 531.000 resultaten vindt. Als je kondoën intoetst worden dat er maar liefst 6.360.000 en voor KonMari komen daar nog eens 400.00 resultaten bij. Tel daar de miljoenen verkochte boeken wereldwijd bij op, dan kun je niet anders dan concluderen dat deze methode van Marie Kondo een ware hype is.
Vrij vertaald: KonMari is dé opruimmethode van nu. Terwijl opruimen toch een antieke vaardigheid is. Of ben ik de enige sukkel die vroeger al dagelijks de afwas en het speelgoed op moest ruimen? Ik stond er nooit bij stil dat dit nog eens een trendy activiteit en een lucratieve business zou worden.
Onze speelkamer was vroeger aan het eind van de dag regelmatig een slagveld. Want er werd volop gespeeld met poppenwagens, auto’s, Lego en Meccano. Die ruimte betreden was een gevaar voor eigen leven. Om ernstige ongelukken te voorkomen en om je spullen een volgende keer makkelijk terug te kunnen vinden, hadden we na het avondeten steevast onze opruimbeurt.
Dit was voor ons allemaal heel vanzelfsprekend. Net als zuinig zijn op wat je had. Dat gold voor je fiets, kleding en speelgoed. Je kreeg niet zomaar weer iets nieuws. En als je uit je kleding was gegroeid of als kapotte dingen niet meer gemaakt konden worden, gingen ze weg. Zo simpel als wat. Op verjaardagen en met Sinterklaas werden we verrast met nieuwe, soms nuttige, spullen. En oh, wat waren we dan blij (lees: spark joy)!
We pasten dus die antieke vaardigheid van opruimen toe zonder het KonMari sausje. En ik weet zeker dat ook mijn opa’s en oma’s al aan een soort kondoing deden. Zij noemden dat, net als mijn ouders trouwens, alleen anders. Zij hielden elk jaar een grote schoonmaak. De hele kiet ging dan leeg. Alles ging naar buiten en het hele huis werd gekuist. Daarna gingen alleen de spullen terug die nog bruikbaar waren. De rest ging weg. Daar werden geen woorden aan vuil gemaakt, laat staan bedankt voor bewezen diensten. Stel je voor dat mijn oma liefdevol zou praten tegen sokken die in de kast gefrot waren. Niet gekonmariet maar eerder van Lotje getikt!
De antieke grote schoonmaak is dus verworden tot een trend. Ik kondo, jij kondoot, wij hebben gekondood. Anno 2019 ervaren we daardoor dat gelukzalige gevoel dat onze grootouders, waarschijnlijk onbewust, beleefden na het uitvoeren van die megaklus. Zij waren zich bewust van wat ze hadden aan bezittingen en moesten hard werken om de kost te verdienen. Vol trots droegen ze hun nieuwe kleding en spullen zoals potten en pannen gingen een leven lang mee. Duurzaamheid ten top. En met een fris en opgeruimd gevoel gingen zij het voorjaar in.
Tegenwoordig zitten we er financieel warmpjes bij. Met onze overdosis aan bezittingen laten we graag zien wie we zijn en wat we kunnen. Je telt aardig mee hoor, met haute couture mode, een flitsende bolide en de nieuwste IPhone. En als je dan ook meedoet aan het hele minimalistische gedoe, stijg je extra in achting. Minimalisme lijkt een logisch gevolg op de overvloed en verspilling in de tachtiger jaren. Minimaliseren sloop er langzaam in. En sinds de laatste economische crisis van 2008 raken we allemaal enigszins besmet met deze cultuurziekte. En daar weet onze Marie handig op in te spelen.
Tijd voor een korte opfriscursus van de Konmari methode:
Je begint met alle spullen uit een categorie te verzamelen en op een hoop te gooien. Als je met kleding begint, haal je dus alles uit de kast(en), van zolder, de waslijn en uit de wasmand. Het wordt een ware puinhoop kan ik je verzekeren. Dan ga je sorteren en per artikel een keuze maken. Je pakt het in je handen, voelt wat het kledingstuk met je doet en je stelt jezelf de vraag: ‘Word ik hier blij van?’. De spullen die je bewaart, leg je direct op de juiste plaats en geeft ze de ruimte die ze verdienen. Dus geen truien pletten! Alles wat weg mag gaat in zakken en voordat je ze de deur uit doet bedank je de spullen voor bewezen diensten. Een diepe buiging maken mag ook. En als je het in een keer goed doet, schijn je het nooit meer te hoeven doen.
Dat laatste lijkt me stug. Want telkens als mijn kledingkast een opruimsessie heeft ondergaan, ontploft er in de regel na een aantal weken een klein bommetje. En ik heb nog geen Kondo kaboutertjes voorbij zien komen die de boel glad kwamen strijken.
Toevallig komt deze Marie uit Japan, maar die had net zo goed oer-Hollands kunnen zijn. Want dat gedegen opruimen en logischerwijs keuzes maken zit ons in het bloed. Het is alleen wat naar de achtergrond geraakt. Het ontbreekt ons aan tijd en daarnaast is er altijd iets leukers te doen.
Met ‘spark joy’ sprenkelt Marie een verfrissend sausje over het saaie maar noodzakelijke opruimen en wordt het ineens hip. Alleen dat praten tegen spullen? Daar voelen we ons niet senang bij. Wij Nederlanders blijven liever met onze minder poezelige voetjes op de grond. Spullen knuffelen en toespreken laten we maar over aan de frêle opruimgodin Marie, die het maximale uit minimalisme haalt.
Ik heb gekondood!
Claudy