Stormachtige weken
‘Waarom het zo lang en hard waait?’ Omdat het tijd werd dat er iets in beweging kwam. Zelf ervoer ik de 1e twee maanden van 2019 als stroperig. Er kwam niets uit mijn handen en alles verliep stram en moeizaam. Maar kennelijk zat ook de rest van de wereld te wachten op een frisse wind om de boel in beweging te brengen. Soms is die heel verfrissend, om je hersenspinsels los te kunnen laten bijvoorbeeld, maar soms kan die wind aanwakkeren tot een windkracht 8 tot 10 en als heel (be-)dreigend worden ervaren. Zo bestormden jeugd een huis in Urk, verloor May haar stem tijdens de Brexit-onderhandelingen, gaat de wind gepaard met veel regen en worden er weer zandzakken gelegd en geven we een swiep aan de verkiezingen rondom het thema klimaat. De verzekeringsmaatschappijen zetten extra mankracht in om de hoeveelheid schades te kunnen verwerken. We zijn er dus vooral ook heel druk mee.
Innerlijke (on)rust
Tijdens al die weken met veel wind en regen probeerde ik me over te geven aan dat wat zich aandiende en goed voelde. Klinkt heel wollig en eenvoudig, maar zo makkelijk blijkt het niet. Vooral van binnen nam de wind in kracht toe en was en is het behoorlijk onrustig. Ik neig als hooggevoelige perfectionist om daar grip op te krijgen. En dus ging ik veel nadenken en mezelf ter verantwoording roepen. Grrr, wat baalde ik van mezelf. Gelukkig durfde ik een kleine knoop door te hakken en besloot de maand maart ‘niks te moeten’, voor zover dat gaat met man, kind en zorg voor ouders. En ik zocht de wind aan zee op. Kijken naar de dreiging die dan van de zee uitgaat, het ondergaan van de harde windstoten waar je gewoon geen controle over kunt hebben. Me overgeven aan de flow van de dag en me voeden met inspirerende boeken en gezelschap. Nu ik de stilte al een klein beetje tegemoet zie komen voel ik dat er ‘iets moois’ staat te gebeuren en dat er dadelijk werk aan de winkel is. Maar hé, stapje voor stapje. Je hoort het wel.
Storm de stilte tegemoet
Storm de stilte tegemoet, die tekst stond op een van de vele kaarten die ik kocht afgelopen jaar tijdens mijn persoonlijke challenge om elke dag een analoge kaart op de bus te doen. Hoe mooi en waar is dat! Want na iedere storm of orkaan waarin van alles gebeurt of we nou willen of niet, gaat de wind weer liggen. Rust en stilte dalen dan over ons heen. We kunnen de opgelopen wonden likken en de schade opnemen. En vooral weer vooruit kijken en nieuwe plannen maken door wat zich juist dan, in de stilte na die storm, aandient.
Ben reuze benieuwd wat dit jou gaat brengen.
Zonnige groet,
Claudy