Iets heeft mij gister diep geraakt, iets wat ik niet kan vatten, waar ik niet de vinger op kan leggen, en waar ik moeilijk woorden voor kan vinden. Ik voel me niet gezien en niet gehoord. Dat maakt me boos en verdrietig. Heel heftig kwam het gevoel binnen van stikken, benauwd zijn. Het enige wat in me opkwam was ‘ik wil, nee ik moet hier weg’.

Gevangen. Met open ogen ben ik in een soort val gelopen. Ik wist het, gevoelsmatig. Er hangt iets in de lucht wat stukje bij beetje groter wordt. Misschien heel geleidelijk waardoor niemand het in de gaten heeft. En ik voelde het wel, maar liet het gebeuren, omwille van geen ophef veroorzaken. Want ik zie spoken, moet altijd roet in het eten gooien, zie dingen die (er nog lang) niet zijn. En krijg daarom steevast te horen; ‘kind zet je er overheen, stel je niet aan, pas je aan en doe normaal’. Ja, dat heb ik heel lang gedaan met grote gevolgen voor mijn lijf en leven. Gedwongen aanpassen is telkens een beetje sterven. Natuurlijk wil ik erbij horen, maar hoe ik ook mijn best doe, dat doe ik niet. Ik word niet gezien of gehoord. Ik kan mijn af-gescheidenheid voelen tot in elke vezel. In kleine en grote groepen en het allerergste soms ook in een veilige (t)huissituatie. Zo ook in de ouderlijke thuissituatie. Ik voel me dan niet gezien en niet gehoord. Een thema dat als een rode draad door mijn leven loopt. Ik zou zo graag gewoon willen zijn zoals ik ben, zonder me onzichtbaar te maken en volledig in mezelf te keren. Want als het moet cijfer ik mezelf volledig weg en dat lukte altijd wonderwel. Maar nu, na het verstrijken van de jaren en mijn innerlijk groeiproces, blijkt dat als dit thema opnieuw wordt aangeraakt, de uitwerking zo heftig is dat ik er niet omheen kan.

Onmacht, tranen en eenzaamheid. Het gebeurt gewoon, ik kan het niet meer stoppen of onder controle houden. Dan wil ik terug naar mijn veilig plekje, ergens ver van hier. Om even tot rust te komen om mezelf weer terug te vinden. Zodat ik ook in het dagelijks leven kan zijn zoals ik ben en van daaruit verbinding kan maken met mensen en zaken die ertoe doen. Liefdevol handelen vanuit mijn gevoel, met passie de dingen kunnen doen, groot en klein. Dat klinkt heel eenvoudig en vanzelfsprekend en dat is het eigenlijk ook. Maar te vaak raak ik nog uit mijn evenwicht. Vooral als mijn ziel wordt geraakt, hoe klein die speldenprik ook is. Gewoon omdat ik niet gezien of gehoord word. Het wassen van de ziel kan door tranen. Maar de komende weken laat ik de zee en de wind dit werk doen. Het loslaten van ballast en het evenwicht weer herstellen vanuit een liefdevol nest waar ik vaak zonder woorden wel word gehoord en gezien.

Claudy