Op zondag 27 november, vier weken voor kerst, begint de adventsperiode. Advent is de voorbereidende periode op kerstmis. Daarmee bedoel ik niet alle boodschappenlijstjes voor diners en verlanglijstjes. Tijdens de Advent bereid je je voor op de komst van kerst, de geboorte van Jezus. Het vieren van die geboorte wordt gezien als een licht in de duisternis.
Voorafgaand aan kerst vindt ook de zonnewende plaats. Rond 21 december is de dag het kortst en de nacht het langst. Daarna worden de dagen langzaam langer. Tot die zonnewende zijn het de donkere dagen voor kerst. Als de temperatuur buiten ook nog daalt blijven we als vanzelf vaker binnen daar waar het warm is. Maar ook nodigt deze tijd uit om meer naar binnen te keren. Te mijmeren, dingen te overdenken, terug te blikken en vooruit te kijken. In de vlam van een kaars flikkeren gedachten, herinneringen en ideeën op. Waardevol om daar eens bij stil te staan.
Voor mij start dit proces op het moment waarop ik mijn papieren agenda’s voor het nieuwe jaar startklaar maak. Ik blader dan terug en sta stil bij wat er allemaal de revue gepasseerd heeft. Van zorgafspraken tot het vieren van verjaardagen. Het meemaken van leuke en bijzondere dingen maar ook afscheid nemen van mensen die me zo dierbaar waren. Belangrijke data schrijf ik over in de nog blanco agenda zodat ik ze niet vergeet. En tegelijk noteer ik de al gemaakte afspraken voor het nieuwe jaar en markeer ik de vakantieperiodes. Fijn om daar naar uit te kijken.
Normaliter word ik altijd blij en soms zelfs euforisch bij deze handeling. Het is een markant terugkerend reflectiemoment. Terugblikken, gedachten laten dwalen, met een lach en soms met een traan om daarna vooruit te kijken. Blij worden van nieuwe plannen en ontwikkelingen die absoluut in de pen zitten. In de regel geeft dit verfrissende energie en kan ik niet wachten om aan de slag te gaan met het scheppen van nieuwe dingen.
Maar dit jaar overheerste de melancholie. Terwijl ik dankbaar ben voor alles en iedereen nu om me heen realiseer ik als nooit te voren hoe kwetsbaar we allemaal zijn en hoe de wereld om ons heen steeds weer verandert. Gewoon omdat we elk jaar groeien, ouder worden en dus de levenscycli veranderen. Maar ook de impact van veranderingen in het groot spelen een rol. De veiligheid, de verdraagzaamheid en de vanzelfsprekendheid van alles om ons heen. Niets is soms wat het lijkt of wat het ooit was.
Verandering, dat is de enige constante factor in het leven. Wijze woorden van de Griekse filosoof Heraclitus zo’n 2500 jaar gelden.
Veranderingen raken mijn ziel en zaligheid. Ik weet het, veranderingen zijn nodig om verder te kunnen en te groeien. Maar soms schuurt dat en doet het pijn. Het oude vertrouwde blijft achter en iets nieuws wordt voorzichtig zichtbaar. Het hoe en wat? Daar laat ik de komende weken mijn licht maar eens op schijnen 😊
Hoe kijk jij terug op de afgelopen periode? En waar verheug jij je op als je naar de toekomst kijkt?
Zonnige groet, Claudy